“Wat stoort / frustreert jou het meest?” werd me eens gevraagd.
Het voelde als een strikvraag om heel eerlijk te zijn, maar ik besloot toch antwoord te geven, omdat ik wel nieuwsgierig was...
Ik noemde als één van de eerste dingen dat het mij frustreert als mensen ‘geen verantwoordelijkheid nemen’.
“O”, was de terugkoppeling, “dat zegt alleen maar iets over jou en niet over de ander en betekent dat jij dat zelf nog te ontwikkelen hebt.”
Ik was even met stomheid geslagen (het al voorvoeld hebben en dan toch even woordeloos stilvallen…ken je dat?)
Que?
Het leek mij een nogal kort-door-de-bocht-iets-met-een-klepel-maar-hoe-zat-het-met-die-klok-dan reactie.
Nou is het niet zo dat ik dat voor de eerste keer hoorde.
Het is ook niet zo dat ik overgeslagen heb een tijd lang door deze bril te kijken naar mezelf, naar de wereld en dat op allerlei situaties plakte.
Been there, done that (zucht).
Het is zo dat ik ‘Maatschappelijk Werk & Dienstverlening’ gestudeerd (en glansrijk afgerond jaja :-) ) heb met daarin vakken binnen ‘psychologie’ (diversen door de jaren heen).
Ook binnen een vervolgopleiding ‘Coaching & Begeleiding’ kwam dit soort zienswijzen / theorieën aan de orde.
Ik las het in vele boeken.
Ik hoorde het uit vele monden.
Ik zag ook menigeen gebukt gaan onder een juk van schuld omdat de term ‘je verantwoordelijkheid (al dan niet) nemen’ schijnbaar (onbewust) vaak gekoppeld wordt als ‘schuld hebben aan’.
(Waar het voor mij totaal niet mee van doen heeft… maar ja, de kerk-mantra ‘door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld’ lijkt een diep en langdurig effect te hebben).
Met bepaalde dingen heb ik ‘gespeeld’ in de loop der jaren. Theorieën bedacht door heren (!) als Freud, Jung, Rogers etc. heb ik ‘geproefd’:
Hoe smaakt dat voor MIJ? Kan ik mij daarin vinden? VOELT het WAAR? Wanneer wel en wanneer niet? In hoeverre wel en vanaf waar echt niet meer? Hoe voelt het als ik het aanneem? Wat geeft het me? Wordt de/mijn wereld er mooier door?…
“Versterkt het een gevoel van onmacht óf zet het me in mijn Kracht?”
(een belangrijke toets die ik hanteer).
Terugkomend op bovenstaande ‘conclusie’ die o zo snel geuit wordt door vele mensen ben ik voor mezelf tot het voornemen gekomen dat ik deze niet lukraak aanneem omdat de waarheid ervan voor mij te vaak niet aannemelijk is gebleken…
Ongeacht wat vele ‘geleerden’ erover vinden.
Het is niet van mij. Het past me niet.
LEKKER EIGEN-WIJS.
Menigeen oppert het echter.
Ook mensen die bij me in de praktijk of voor online sessies komen. “Als iets mij triggert zegt dat alleen maar iets over mezelf”, zeggen ze dan over iets wat ter sprake komt… Het wordt gebracht als absolute waarheid.
Mij zet dat aan het denken. Ik sta daar dan bij stil… en vraag me af: “Is dat zo?”
Zo’n gedachte…als je die aanneemt... waar leidt die dan toe?”...
Wat ik bemerk is dat het er vaak toe leidt dat men alles ín zichzelf blijft zoeken op een manier die leidt tot ‘rondjes lopen’ of tot ‘in de modder blíjven roeren’… men concludeert bijvoorbeeld dat men 'zolang men frustratie of boosheid of angst ervaart, nog niet klaar is, nog niet HEEL, nog niet af… (?)’.
“Zou dit nou één van de gevolgen van de ‘New cAge beweging’ (Jeff Brown) kunnen zijn?”, vraag ik me op mijn beurt dan af… Ik zie namelijk zelden dat mensen er meer Kracht door ervaren.
Doch eerder dat ze in hun schulp blijven met een juk van schuld op hun schouders.
En dat frustreert me.
(Zei ik dat hardop? ...)
“Dan heb je dat in jezelf te helen”, zou dan een reactie van deze of gene kunnen zijn ;-) haha (ik ben je maar vast even voor).
Prima. Is goed. Mag je zo zien.
En STEL dat een deel van de HEEL-ing die ik ‘te doen’ heb bestaat uit het IN DE WERELD SLINGEREN VAN MIJN AFWIJKENDE NIET-SPIRI-WIRI-OF-PSYCHOLOGISCH-POPULAIRE gedachten?
Zou dat ook kunnen?
En voor mijn part tegelijkertijd zelfs.
Mag dat???
Ik zeg daarmee niet dat ‘de heren van ooit’ ongelijk hadden. Ik beweer niet dat het nooit waar zou zijn.
Wat ik aangeef is dat het (ook!) zomaar eens zou kunnen zijn dat bepaalde theorieën van ooit - die in de 3D wereld hartstikke legitiem kunnen zijn geweest - hier en nu wellicht herziening en/of uitbreiding behoeven. Een ‘twist’.
Zeg maar… ‘van het mannelijke-denken-in-hokjes naar de TEVENS vrouwelijke eigenschappen als EN-
EN, als INCLUSIVITEIT, als polariteit-overstijgend, als GEHEEL-DENKENd’.
Want misschien groeien we, in onze Ascentie van 3D naar 5D, wel van Homo Sapiens naar HOMO HOLOS; DE GEHELE MENS.
Soms komt een reactie als ‘dan heb jij nog veel in jezelf te doen’ op mij over als een manier om de ander ‘terug in het hok te laten kruipen’ en ‘de mond te snoeren’… "Jij bent er duidelijk nog niet"...
Ik merk dat vele mensen die in mijn praktijk komen zelfs bang lijken uit te komen voor bepaalde emoties. Sommige emoties zijn blijkbaar o zo welkom. Dat zijn de emoties waar een POSITIEF LABEL aan gegeven wordt. Anderen… daar moet nog Flink aan GEWERKT worden… In de zin van ‘iets eraan DOEN’ dus. Lees: DIE MOETEN NOG WEGGEWERKT WORDEN.
Hun ratio verklaart vrijwel meteen, verkleint en verdoezelt.
ZIJ - de Godin - wijst me er echter keer op keer op dat we ALL-INCLUSIVE zijn.
Hierin ben ik de afgelopen jaren intensief ‘getraind en geschoold’ (op Haar EigenWijze). Niet om iets nieuws te leren maar om me wederom eigen te maken, me te herINNERen hoe het voelt om onsZelf als geHEEL te bejegenen.
Voorheen – toen in mij het rationele / de mind nog kapitein op dit schip was – nooit gedacht dat dit zóveel Ruimte en Rust zou kunnen schenken…
HOE IK DAT SOORT EMOTIES DAN WEL ZIE EN BENADER?:
Ik eer ze.
Mijn uitgangspunt in alles is namelijk dit
‘HET LEVEN IS VÓÓR MIJ’.
Zou ik iets afwijzen in mezelf (en dat doe je al als jij iets ‘te fixen’ hebt want daarna is het – ben jij – pas weer goed/hersteld) dan ga ik er al niet meer van uit dat het leven voor mij is. Dan ga ik daar tegenin.
A: Ja.
Ik ‘doe gewoon lekker net alsof' ze er niet voor niets zijn haha.
Nee serieus, dat is echt mijn uitgangspunt:
Frustraties zijn er niet voor niets.
Because I AM ALL INCLUSIVE!! WE ALL ARE!!!
Duuuuuus mag ik er vooral nieuwsgierig naar zijn:
Waar nodigen ze me toe uit?
En het zou kunnen dat dat iets ‘vorige eeuws psychologisch’ is hoor. Maar ik ben altijd nieuwsgierig of het ook nog iets méér of iets totaal anders zou kunnen zijn… (Ik vaar al een poos niet meer zo wel bij ‘vele theorieën’ zoals je wel merkt).
Weet je wel hoe HEEL-end dat in zichZelf is?... :
AAN DEN LIJVE TE ERVAREN DAT ÁLLES (ÁLLES!!!) ER MAG ZIJN?!!! Dat JIJ er helemaal totaal mag Zijn?!!
Dat is Louterend voor Hart & Ziel.
STEL (stél nou):
Het zegt MIJ o.a. dat er een diep verlangen onder ligt.
Een verlangen naar VREDE, naar ZUIVERHEID, naar LIEFDE die de boventoon voert, naar MEDEMENSELIJKHEID, naar VERANTWOORDELIJKHEID.
Verlangens die er dus werkelijk toe doen.
ZielsVerlangens.
Als ik het puur en alleen op mezelf (en wat ik in mij nog te heel-en heb) zou betrekken als ik een frustratie voel, dan zou ik mogelijk niet zo vaak bepaalde artikelen schrijven, video’s creëren, nieuwe cursussen de wereld in brengen. Ik zou me niet uiten want ik moet eerst nog van alles sleutelen aan mezelf...
Ik zou misschien zelfs stoppen meZelf te blijven ont-wikkelen…
Want ja, what’s the point?
Dat MIJN gevoel ertoe doet (en JOUW gevoel voor jou). Ook als ik (jij) daar geen theorie van deze of gene ‘als bewijs’ op kan plakken. “Dit voelt zus of zo” is dan al meer dan genoeg.
Frustraties…
Ze laten zich misschien niet zien omdat ze weg zouden moeten, maar omdat er dan iets aan het Licht komt waar we iets mee mogen…
Zou dat ook een optie kunnen zijn?
Hoe dan ook, DIT is een inherent onderdeel van mijn begeleiding van mensen.
Voor de mind lastig te snappen. (Althans zolang het Hart er niet inherent bij betrokken wordt). Die wil dan weten hoe DOE ik dat dan?
Nu we ‘door-ont-wikkelen’ - doorgaan wikkels af te laten glijden - is het wellicht tijd om ook ‘dingen die we altijd gezegd en gedacht hebben’, theorieën die we geleerd hebben, overtuigingen waar we ons aan vasthielden’, onder de loep te nemen.
Radicaal te hervoelen en herzien hier en daar.
Vanuit een OPEN en NIEUWSGIERIGE BASISHOUDING (dat ik dat ook promoot was al wel duidelijk toch?).
Hoe dan ook.
Want dankzij HAAR benader ik bepaalde dingen ‘radicaal’ anders. Niet vanuit een tegen, maar vanuit waar Zij voor staat (en ik ook):
vanuit EN-EN. Omdat het tijd is dat we Collectief uitstijgen boven wat was en GROTER WORDEN dan de losse DELEN.
HOMO HOLOS dus.
Liefs, Ariëtte
xoxo
(binnen het programma zal ook hier ruimte aan gegeven worden; het is een inherent onderdeel van het programma) .
ART by the amazing AUTUMN SKY
