Kijk,

ik kan balen dat ik wakker ben vanaf midden in de nacht (letterlijk... ik was al een paar uur op toen dochterlief terugkwam van de laatste 'carnavals-' of eigenlijk kasteleinsnacht).

Maar ooit heb ik bewust besloten te willen leren stoppen met datgene af te keuren van wat IS. Ik wilde bewust leren daar anders mee om te gaan.

Want klaarblijkelijk had mijn aanpak tot nog toe niet gewerkt. 

ik werd er zelfs doodmoe van (letterlijk; CVS ofwel het Chronisch Vermoeidheid Syndroom, naast burnout en o zovele andere kwaaltjes en fysiek plus mentaal geklier).

't Was zoveel gedoe.

Kostte me zoveel energie.

En die energie kon ik vast veel beter gebruiken.

HOE? 

Ik had geen flauw benul...!!!

Ik herinner me de nacht nog dat ik dat besloot.

We woonden nog in ons oude huis. 

Ik las het boek de Kabbalist van Geert Kimpen iedere nacht. Een mooi boek. Maar ik baalde...

Tot dat moment in mijn leven had ik nauwelijks nachten beleefd dat ik aan één stuk doorsliep, laat staan dat ik lang sliep. Al sinds mijn jonge kinderjaren stond ik bekend als een slechte slaper. (Decennia later kwam pas uit de beerput naar boven wat daar allemaal onder zat). 

Het - dat slaapgebrekgedoe - leek iets waarmee ik moest leven maar ondertussen dééd ik dat niet! 

Ik kreeg continu te horen dat het niet goed was. Ondermijnend voor mijn gezondheid. 

Maar de stress die in mijn lijf opgeslagen lag werd daar niet minder door. Integendeel. Ik gaf mezelf innerlijk nog meer op mijn kop. Zelfs slapen kon ik niet goed...

Ik zocht naarstig naar oplossingen om ervan af te komen. 

Zoals ik zocht naar oplossingen om van ALLES wat mis was met mij (en destijds was ik er nog heilig van overtuigd dat dat zo'n beetje alles was want als kind had ik simpelweg voor waar aangenomen wat me o zo vaak verteld werd) af te komen.

Ik ben zelfs verslaafd geweest aan slaapmiddelen (nasty sneaky highly addictive stuff really!!!)

Totdat...

IK ER HELEMAAL KLAAR MEE WAS!!!

Hoe kwam ik tot dat besluit? 

Ik zat op de bodem.

Was niet de eerste keer.

Dus eigenlijk was het: daar zat ik weer.

En ik was het ZO ZAT! 

Het gevecht. De Strijd!!! 

Met wie? Voor wie? Wie won daar iets bij of mee?

Ikke niet in ieder geval. 

Het was in een hele heftige periode in mijn leven. 

Een periode waarin ook in mijn 'uiterlijke' leven een heftige strijd uitgevochten werd. Waarbij ik door ex maar weer eens voor de rechtbank gedaagd werd (en ex uiteindelijk maar weer eens het deksel op zijn neus kreeg van de rechter).

Het roer moest om.

Radicaal.

Ik had alles al geprobeerd dacht ik.

Behalve:

TO LET IT BE.

De slaapmiddelen gingen eruit.

Cold Turkey (typically me btw; als ik mezelf uitdaag dan doe ik het goed ;-) zo heb ik tot nog toe met nagenoeg alles gedeald wat 'teveel' was en niet meer diende).

Erger dan dit kon niet "dus kom maar op dan!", schreeuwde ik tegen het Leven.

Al snel ontstond er zó'n verzachting........ ik voel het nu nog. Het is bij me gebleven. Omdat het mijn leven zo verrijkt heeft. 

Ik las het boek de Kabbalist van Geert Kimpen iedere nacht. Een mooi boek. Maar dacht je dat ik daar tot dan toe volop van genoot? Nee, ik baalde voornamelijk... Want iets was zoals ik (little me) niet wenste dat het was... 

hmmm 

Innerlijk ging een lampje branden: Pling!

Waarom geniet ik niet gewoon van dit Prachtige boek dat mijn Ziel raakt? 

In plaats van dat het niet-slapen mijn vijand was besloot ik nu dat het mijn vriend was. 

En zo geschiedde.

Welkom doorwaakte nacht.

Doorwaakte nachten. 

(Want die hielden heus niet in 1 keer op... Ik had er nog veel in en van te leren nl.).

Ik sloot een bondje met de nacht en zei: "Vanaf nu ben jij mijn ME-time." 

Mijn kinderen waren nog heel veel jonger. Ik werkte nog buitenshuis. Overdag kwam ik nauwelijks toe aan mezelf. Maar nu wel! 

Ik genoot ineens nog meer van het verhaal. 

Ik genoot van iedere nacht. 

Ik genoot zelfs van de moeheid die mijn lijf voelde. 

Ik heette alles welkom...

en verzachtte meer en meer en meer... 

De strijdbijl begraven was niet het bijltje erbij neergooien. 

Het was mijn signaal aan Het Leven om aan te geven:

Laat Jij me maar zien dan hoe het moet, want ik (little me), ik heb werkelijk geen flauw benul blijkbaar.

Om een nog heel veel langer verhaal een stuk korter te maken:

Ik slaap tegenwoordig bijna altijd erg goed. Vaak zo vast dat ik de wekker niet eens hoor gaan als manlief op moet staan.

En dan zijn er nog steeds nachten die 'anders' zijn. Net als die periode van weleer omarm ik de nachten. Hoe ze ook verlopen. 

Want... er gebeurt zoveel moois in nu ik het anders zie en oprecht verwelkom. 

Soms lig ik wakker vanwege 'downloads en upgrades' (wist ik veel destijds!). 

Soms omdat ik 'tril op de maan of de zon of de vele kosmische transformatievibraties' of op 'alles-tegelijkertijd-en-dan-nog-wat-meer'. 

Soms omdat ik iets intens heb meegemaakt of gezien wat ik als hoogsensitieveling anders verwerk dan de 'diehard slapers'. 

En heel vaak ook... omdat er 'iets' door wil komen; inspiratie. (IN-SPIRI(T)-atie waarvoor het contact met bINnen Zijn dus nodig is).

Ik heb wel eens geprobeerd dat dan weer op te pikken als ik 's ochtends opsta, maar zo werkt het niet bij mij. Als het zich aandient dan wil het er doorgaans uit. 

Een artikel, een gedicht, een geleide meditatie, een tekening, een...whatever.

De nacht.

ME-time.

Ik ben inmiddels wars van 'hoe het zou horen' qua slaap (en niet alleen als het om slaap gaat trouwens). 

Geen mens past in een hokje of vastgelegde structuur. 

Kennelijk vaar ik hier wel bij. 

Kennelijk vloeit er regelmatig moois uit. Iets wat mijn Ziel verrijkt. En soms een ander ook.

Soms loop ik vervolgens rond met kringen onder mijn ogen, yup. 

Maar ik Vertrouw; het Leven leidt en voorziet... 

er komt altijd (!) weer een periode waarin ik bij kan tanken. Niets is blijvend, al denken we dat vaak wel als we 'midden in de shit zitten'. 

Vannacht werd ik wakker op een, voor de meesten, belachelijke tijd. 

Ik kan balen.

Maar ooit heb ik bewust besloten te willen leren stoppen met datgene af te keuren van wat IS.

ME-time.

Ik zie wat het voortbrengt...

en ik geniet.

pic: Renske Raaijmakers — met Ariëtte Love.