Toen ik 49 werd op 27 juni ben ik al begonnen aan mijn 50e levensjaar, maar nu 2020 begonnen is is ook het jaar begonnen waarin ik 50 jaar word. Er is tot nog toe een aantal leeftijden geweest die me meer bezig hielden dan andere (18 en 33 bijvoorbeeld).
Dit is er ook weer zo eentje.
Ik heb het nooit erg gevonden om ouder te worden. Wel interessant. Als klein ukkie had ik, als mensen me vroegen "wat wil je later worden?", de heimelijke wens "Ik wil Wijs worden".
Hoe ouder ik word, hoe meer wijsheid ik vergaar.
Zodra ik mijn eerste grijze haren gewaar werd besloot ik te stoppen met het verven van mijn haar.
Een tegenovergestelde richting vergeleken met velen, maar ik heb nou eenmaal altijd een zwak gehad voor prachtig lang grijs haar.
Wijs-Grijs heeft ergens in mijn bewustzijn een zekere link (doch zeker niet een 1-op-1 link; oud/grijs is lang niet altijd wijs... helaas).
Ik heb er een behoorlijke tijd (een paar jaar) over gedaan destijds om mijn haar volledig au naturel te laten worden. Ik was benieuwd hoe het eruit zou zien nadat ik het vanaf mijn 17e 'ge-henna-d' had. Uitgroei, een paar keer flinke stukken eraf geknipt en uiteindelijk kon het weer groeien tot de lengte die het nu is.
Maar dit is inmiddels ook niet mijn natuurlijke kleur meer. Er kwam een wending enkele jaren geleden toen 1 van mijn dochters een model nodig had voor de kappersopleiding en niemand kon vinden... zucht... 'Moeders' sprong in: "Verf mijn haar dan maar."
Sindsdien heb ik een Gouden look gehad. Vond ik mooi. Vind ik nog steeds. Mooier dan het rode van ooit.
Maar het strookte niet met mijn levenswijze, met keuzes die ik bewust maak en met wat ik mijn lijf gun (we eten niet voor niets zoveel mogelijk biologisch / gifvrij).
Tot voor kort had ik de 'definitieve' (wat is definitief?) keuze uitgesteld... Ik had een fantastische kapster die met me meedacht de afgelopen jaren. Zo kon het grijs er al meer en meer doorkomen, terwijl blonde strengen er steeds minder doorheen gemixt werden... Ik zag er nl. tegenop weer dat hele langdurige transitieproces te doorlopen incl. uitgroei...want het duurt zo tergend lang. Dus ik stelde het uit...
Maar inmiddels zijn we 8 maanden verder na mijn laatste kleurbeurt. 
Ik twijfelde... ik voel soms nog steeds enige twijfel.
Want ja, het goud is mooi. Maar hmm, mijn haar wordt er niet blij van. En ik houd niet van gif.
Dus nu ik dit jaar echt 50 word lijkt het erop (?) dat het proces van uitgroei toch weer ingeslagen is. Een transitie. Net zo goed als dat 50 worden voor mij voelt als een transitie...
En ook mijn onderneming staat voor een transitie...
Uitgroei...
Het is een proces.
Een proces dat tijd vergt.
Een proces waarin twijfel opkomt.
Onzekerheid soms.
Een proces dat bewust gemaakt wordt. Niet het vergrijzen an zich maar de keuze om er even 'anders uit te zien dan ik zou willen'. Een deel van mij zou nl. 'het proces' al achter de rug gehad willen hebben. Want dat is mooier. 'Affer'. 'Dan klopt het'.
Zelfs gedachten als "Heb ik net geïnvesteerd in prachtige visitekaartjes, een banner, flyers met mijn gouden lokken en dan 'lijk' ik daar straks niet meer op!" zijn door mijn hoofd gegaan... de mind, de mind, ik moet eerlijk gezegd wel eens grinniken om 'zijn' best creatieve bokkensprongen ;-)
Maar ja, soms groei je ergens uit...
Soms groei je ergens anders naartoe.
Van die processen.
Uitgroei dus.
Ik heb besloten het te eren.
LOOK!: Ik draag nu een zilver-grijs-bruin-gouden look.
Daar waar ik er nog niet helemaal vrede mee heb, ga ik er nog meer van houden.
Mijn haar neemt er de tijd voor.
Laat ik dat dan ook maar doen.
<3
Ariëtte
