Afgelopen vrijdag meldde Elske zich. Sprak een berichtje in via de app. Op de achtergrond het geluid van een motor. Ik glimlachte, want dat betekende waarschijnlijk dat ze weer eens samen met haar ‘zusje’ Annet op stap was. Kris kras crossen ze door het land, van festival naar feestje, of naar anderszins samenzijn die twee; de olijke tweeling. Spetteren al kwetterend en lachend hun vrolijke vibraties vrijelijk in het rond, ieder hartje dat ze raken in lichter sferen zettend.
“Hee lieverd, Annet en ik zijn op weg naar een festival (check ✅ ), gaan morgen naar Michelle Shanti’s lezing in Breda en Annet vroeg me net of ik jou nou al had gevraagd te komen, omdat ik dat van plan was… Bij deze dus” Daar kwam, kort gezegd, Elske’s boodschap op neer. Ik stuurde een voicebericht terug met een tiental malen ja in allerlei toonaarden. Want ik voelde zeker, net als zij: JA! Die ja had ik al gevoeld toen ik laatst met Michelle in Nijmegen op het terras zat en ze het had over deze lezing over Maria Magdalena die eraan zat te komen. Het was me daarna simpelweg ontschoten…
Aan de praktische kant moest e.e.a. geregeld worden, omdat ik in de vroege ochtend al naar het diepe zuiden moest voor een min of meer spoed-sessie met een jongere. Van huis naar Breda zou me via die route dan ook zo’n 3 uur kosten. Maar ja, een Harte♥️ja is nou eenmaal een vette JA, dus dan heb ik te luisteren. Aangezien manlief altijd bereid is mijn ja’s te helpen inwilligen, was het geen probleem de auto de hele dag mee te nemen. Zo gezegd zo gezigizeggiedaan.
Alles liep op rolletjes. Mooi voortijdig ter plekke in de kapel in Breda waar mijn sisters al gearriveerd waren: een heerlijk weerzien met Michelle en Elske. En eindelijk ontmoette ik nu Annet eens. En Monique. Instant connections. “Poef”, zegt Elske dan in Kidsverlichting: in het Hart geland.
Michelle had me de dag ervoor op een gegeven moment gevraagd of ik iets wilde doen, nadat ik - in wat appjes over en weer - aangeboden had te willen ondersteunen. Ik had het waarschijnlijk wat te vaag gehouden met mijn “Ja leuk! Light language wellicht. Maar professioneel zingen kan ik niet hoor als je dat bedoelt, maar let’s go with the Flow”. Op die 'flow' vond ze, met haar creatieve geest, evengoed wat op de dag zelf…
In haar lezing over 'Maria Magdalena' en 'de Innerlijke Vrouw', bracht Michelle de aandacht met name naar de drie centra pijnappelklier, hart en schoot, om de innerlijke vrouw meer te leren belichamen. In vrouwen en in mannen (die er ook waren!). Zij verzorgde zelf een diepgaande meditatie gericht op het derde oog. Ze had Monique Pellens uitgenodigd, wiens magische vioolspel doordrong tot op diepe harts- en zielslagen. En Elske zou de innerlijke wilde vrouw los drummen; aardse tonen voortbrengend, die vibreerden tot in het sacrale deel van onze lieve lijven.
Toen ze het programma van die middag aankondigde refereerde Michelle tevens als naar een ‘mysterie guest’…een vrouw met wie het nog 'alle kanten op kon zoals vrouwen dat soms plachten te doen… flow, flexibiliteit, maar ook onvoorspelbaarheid; eigenschappen die erg samen kunnen hangen met de innerlijke vrouw'. Die vrouw, die eigenschappen, vertegenwoordigde ik dus. Proest en grinnik. Meesterlijke vondst om het zodanig te verwoorden… het gaf me de ruimte om te voelen wat klopte die middag. Wat er door mocht komen.
Maar eerlijk gezegd Wist ‘iets’ in mij al eerder dat ik ‘iets’ zou gaan doen. Elske voorvoelde dat ook. We hoefden maar naar elkaar te kijken en het werd bevestigd: vandaag gaan we 'als vanouds' spelen en creëren.
|
|
|
|
In de pauze werd ik als een magneet getrokken naar het beeld van Maria Magdalena, dat me al had ‘aangestaard’ vanaf het moment dat ik binnenkwam. “Hallo. Daar ben je dan weer. Hoe kan het ook anders?”…
Ik stemde af, keek eens goed naar het ‘bidbankje’ dat voor haar stond, en kreeg de 'ingeving' dat ik door het gelijkbenige kruis dat erin zat een foto van haar beeld moest maken. Niet wetend waarom. Ik zeeg neer, maakte de foto en wist niet wat ik zag…! Het gezicht dat zich nu liet zien, op de foto, was het gelaat van Yeshua, a.k.a. Jezus…! Om even te checken of het mijn crazy mind was die dat als enige zag, liet ik de foto ook zien aan Elske, Monique, Michelle en Annet. Ze zagen allemaal hetzelfde.
|
|
Hoe mooi dat juist Zij dat toonde tijdens de lezing waarbij het draaide om ‘De innerlijke vrouw belichamen’… Hoe mensen het soms neigen te horen als je het hebt over de ‘innerlijke vrouw’ is dat het alleen vrouwen betreft, of dat het ten koste zou gaan van mannen en van mannelijke kwaliteiten. Niets is minder waar. Waar we mijns inziens juist nu toe uitgenodigd worden nu, is om ín onszelf te komen tot een harmonieus evenwicht: Divine Union. Waarbij onze goddelijk / oorspronkelijk mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten wederom in balans dienen te komen. Iets wat noodzakelijk is om terug te keren naar leven als de soevereine krachtige door Bron gevoede en door moeder Aarde gedragen mensen, die we in wezen zijn. Ook ervoer ik op die plek bij haar beeld Haar bemoedigende 'duwtje in de rug' dat ik me inderdaad die middag mocht laten zien en horen op mijn manier. Ik ging weer zitten naast Elske en fluisterde in haar oor dat als zij voelde dat ze me erbij kon gebruiken ze me maar een teken moest geven. Als niet, ook helemaal goed.
Tijdens haar bijdrage wenkte Elske me op een gegeven moment met haar blik en nodigde me uit. Ineens was ik ‘weer in een temple space’ met haar. Het gouden zonlicht scheen naar binnen precies op de plek waar wij gracieus om elkaar heen bewogen. We spraken in een niet te vertalen taal… de taal van onze Ziel, oftewel light language. Hoorde ik ergens een instrument? Ik weet het niet. Ik raakte in vervoering, in een soort ‘trance’ zelfs. Ik voelde de aanwezigheid van Maria Magdalena, Miryam de Migdala…om mij heen. In mij. Ik vermoed dat Elske het zag, voelde, wist, want opeens had ík in plaats van zij, de microfoon in mijn hand…ik nam nog net waar dat zij een stapje achteruit deed, en toen nog één, maar ik werd tegelijkertijd ook meegenomen in hogere sferen… Zij kwam door me heen. Waar mijn stem eerst nog wat weifelend bibberend had geklonken, kwam het nu anders door. Zacht-krachtig is de enige term die ik ervoor kan gebruiken. Ik zong. Zij zong. Wie zong? Er klonken klanken en ze kwamen door mij heen. Ook registreerde ik vluchtig dat iets in mij verbaasd was…: “Zodanig zingen, met publiek en microfoon…dat heb ik nog nooit gedaan”. Het was voorheen way out of my comfortzone. Want ja, “niet geschoold. Geen professionele zangeres. En een stem van vroeger dat ik zong als een kraai.” Ik nam het waar. Was het foutloos? Het deed er kennelijk niet toe op dat moment. Er 'raasde' een energie door me heen en ik werd meegevoerd. Zo voelde het. Ik keek naar de vrouwen die achter me zaten op de trap. Er stroomde een en al liefde en dankbaarheid door me heen. Waar ik de dag ervoor bij Michelle had ingesproken: “I’ve got your back”, voelde ik nu: “They’ve got my back”. Ik heb iets gedaan wat als wens allang in mijn Hart lag... Magdalena had de ‘final loving push’ gegeven en dankzij mijn sisters' space holding heeft het de ruimte gekregen. She’s got our back. We've got each other's back. While caressing our Hearts.
Zo’n middag was het. Een middag waarbij priesteressen-van-weleer hun rol weer innamen en vertolkten. Ieder op haar eigenWijze. Waarbij we de ruimte vulden met volle prEssentie. Ieder uitstralend, zonder ook maar ergens op voor te staan: "Dit ben ik. Hier sta ik. Dit zijn mijn zusters. Hier zijn wij. Wij doen dit samen. Granting each other space. En volop aanwezig."
Die verbinding…dat gevoel van gedragen worden…gezien worden… pfoe, wat heb ik dat gemist zeg! Ik verlang er al mijn hele leven naar terug. Want diep van binnen ken ik het.
Al levenslang.
L e v e n s L a n g.
Ik voel zo dat dit is wat de aarde, wij mensen, en wat planten dieren, alles en iedereen nodig heeft om te Thriven, te gedijen, volledig tot hun recht te komen. Om het beste in onszelf naar boven te (durven) laten komen.
Kracht is zoveel meer dan ‘een grote bek’, met ellebogen werken en spierbundels tonen…
Iets 'samen voor elkaar krijgen' behelst iets totaal anders dan allemaal hetzelfde doen...
What the world needs now, is love sweet love.
Devoted love.
Supportive love.
Persistent love.
All pervasive Love.
Unconditional Love.
Misschien mag Caesar’s “veni, vidi, vici” in een ander Licht komen… Het Gouden Licht van de Nieuwe Aarde.
Zodat we over een poosje collectief kunnen verzuchten:
'We kwamen - samen.
We zagen - onsZelf én elkaar.
We overwonnen - angsten én herwonnen De Liefde.'
Amen
P.S.: lieve PriesteressenZusters, mijn dankbaarheid kan ik letterlijk niet in woorden uitdrukken…maar ik weet dat jullie me voelen, over woorden heen
Now, let’s Rise!
Michelle Shanti
Elske Falkena
Monique Pellens
Annet Beskers
xx in Liefde en vol Vertrouwen,
op naar de wereld die wij ons zo goed herINneren,
Ariëtte Loeffen-in Het Veld / Ariëtte Love
