Naar aanleiding van een brief die ik onlangs kreeg - en na toestemming van die cliënt - heb ik besloten haar vragen - waarin vertwijfeling en zelfs wanhoop maar tevens hoop en positiviteit besloten lag - breder te trekken en in een blog te reageren. Omdat de vragen die deze jongedame stelt, de dingen die zij ervaart, waar zij tegenaan loopt weliswaar haar unieke ervaringen zijn, maar voor velen die in proces zijn (en laten we wel wezen, zijn we niet allemaal ‘work-in-process’?) vermoedelijk ook herkenbaar.  

Vandaar.

 “(…) Dingen waar ik heel lang mijn kop voor in het zand heb gestoken, komen nu ineens naar boven. En ik kan er niet meer omheen.

Wat een goed gevoel geeft, alsof mijn lichaam (of ziel) aangeeft dat ik kracht heb om er naar te kijken en te handelen. Het voelt alsof ik aan het loslaten ben. Wie ik eerst was. Welke gewoonten daarbij hoorden. Waarom ik deze gewoonten had (en dat dat oke was voor toen) en waarom deze me nu niet meer dienen en deze mag laten gaan.

Het voelt helder. Maar het voelt ook intens. Melancholisch ook.

En met name lichamelijke klachten die ik heb worden erger. Soms heb ik een druk op mijn hart, alsof het schreeuwt. Ik denk dat het al lang zo was, maar dat ik het nu pas begin te voelen.

Ik voel me zonder ondergrond, alle zekerheden vallen langzaam weg. De zekerheden waarop voorheen mijn stabiliteit was gebouwd. Het is volledig in elkaar gestort.

De muur valt weg en de schaduw kanten komen tevoorschijn. En hiermee ook een angst. Deze angst voelt heel groot en weerhoud mij ervan in mijn kracht te gaan staan. (…) alles voelt als teveel, mensen, omgeving, harde geluiden.  Een kop koffie tegen de moeheid werkt averechts, iets met gluten eten voelt als een steen in mijn buik, af en toe sigaretje met een glas wijn geeft keelpijn voor dagen. Het voelt alsof mn hele systeem op tilt staat en ultra gevoelig is. Maar anders dan in de begin van de burn-out. Het voelt overprikkeld op een hele andere manier. (…) Ik heb een sterk gevoel dat het goed is wat er gebeurd maar ook alsof ik in het diepe ronddwaal. (…) Zelf denk ik dat het er allemaal mee te maken heeft dat ik gestuurd wordt in mijn kracht te gaan staan. Of om door deze (schaduw) thema’s heen te werken of te accepteren. Maar op dit moment voel ik me een beetje verloren en weet niet zo goed hoe. (…) Heb je iets van tips voor me? Die nu in je opkomen wanneer je dit leest? Dankjewel dat je er bent en dit leest! Alleen al te weten dat jij me begeleid in dit proces geeft me heel veel kracht! (…)”

Diepgaande Transformatieprocessen kunnen inderdaad nogal ontwrichtend voelen. Alsof niks meer klopt. Alsof je het allemaal niet meer ‘op een rijtje hebt’…….. wat stiekem ook wel zo is: Je hébt ze niet meer op een rijtje.

De rook om je hoofd trekt op en je gaat helderder zien hoe het ervoor staat in jouw wereld…
Leef je Trouw aan jeZelf of…mag dat meer worden?
Voelt het wellicht zelfs alsof dat nu moét?

Maar waar kan je in de tussentijd op terugvallen? Want dat wat was is immer niet meer… en het Nieuwe dient zich nog niet aan, althans, daar ziet het toch naar uit. Of is het er wel, maar herken je het (nog) niet?

Whaaaaa!!! Gekmakend! (right?) En ook… als er al iets van signalen zijn (deze vrouw ziet bijvoorbeeld constant dubbele en herhalende cijfers) hoe ‘vertaal je die dan’, hoe kan je die ‘snappen’, hoe kan je daarop vertrouwen? Zucht.

Ik begin even met schematisch uitleggen hoe een proces globaal gezien verloopt:

Menselijke transformatieprocessen verlopen uiteraard niet schematisch, maar toch kan je grofweg in ieder proces fasen onderscheiden waar een mens doorheen gaat. Hoe meer je je bewust bent van hoe het werkt en dat kunt accepteren, hoe minder je daarmee de strijd hoeft te leveren en hoe meer energie je dus overhoudt voor wat er het meest toe doet in een Proces (psst: dat ben Jij). 

We starten links bovenaan bij OO. (Wat wel een grappige is aangezien de mind aan het begin van processen regelmatig denkt… “OhOh, waar ben ik in hemelsnaam in beland?”)

Goed, OO dus. Onbewust Onbekwaam. Je leeft je leven. Er zijn ongemakken, obstakels etc. voelbaar maar waaar dat vandaan komt of hoe je ermee kunt dealen…? Keine ahnung. Onbewust Onbekaam dus. Maar lekker zit het je niet.

We schuiven op naar rechts en komen uit bij BO: Je gaat een bewustwordingsproces in. Je leert. Krijgt nieuwe inzichten. Je ziet welke overtuigingen je altijd klakkeloos hebt opgevolgd. Je staat erbij stil. Welke principes zijn eigenlijk leidend in je leven? Enne, hoe trouw ben je daar écht aan? Of klinken ze goed maar is het meer ‘talk’ dan ‘doing the actual walk’? En nog o zoveel meer. Voor je gevoel wordt zo’n beetje ALLES onder het vergrootglas gelegd… Jij. In je nakie. BO staat voor Bewust Onbekwaam. Je wordt zo met je neus op bepaalde dingen gedrukt waarin je jezelf tekort hebt gedaan, die je automatisch hebt gedaan maar die (nu) tegen je werken… Boy-o-boy…dat kan zo pijnlijk voelen!

Mijns inziens wordt dit vaak ervaren als de lastigste fase in transformatieprocessen. Met name (!) omdat een deel van onze mind – de zg. innerlijke criticus – hier zo heerlijk op los kan gaan. “VOER!” denkt die. Zeker diegenen onder ons die ‘van huis uit’ een krachtige innerlijke criticus hebben (ondergetekende steekt allebei de handen subiet omhoog) krijgen er innerlijk van langs. En die kan ook zo heerlijk benoemen wat je allemaal nog of wederom niet goed kan…

Kort gezegd word je je in deze fase bewust van dat wat je je nog niet eigen hebt gemaakt, wat je nog niet kan (maar wel zou willen kunnen). Je gebreken vallen je op. Je onvolkomenheden. AU.

We gaan door, want ‘vluchten kan immers niet meer’ zoals deze vrouw hierboven in eigen woorden ook aangeeft. En zij wil dat bovendien niet eens. Maar hoe dan wel? We roetsjen naar beneden, down de rabbit hole, van rechtsboven naar linksonder en komen zo in BB aan: Bewust Bekwaam.

Dat wil zeggen, in deze fase ga je jezelf Bewust Bekwaam maken. Hoe? Door te doen wat je je leven(s) lang al gedaan hebt: Door te doen, te experimenteren, te oefenen… By trial and error, zoals dat voor alles in het leven geldt. Niemand is immers met bijsluiter geboren (ik moet er niet aan denken als dat wel zo zou zijn, al heb ik het vroeger menigmaal gewenst, toen ‘mr. mind’ nog Opperhoofd was). Een 'gebruiksaanwijzing' ontstaat al doende, en heeft vervolgens in veel gevallen niet eens voorspellende waarde (wink).

Vraag je eens serieus af: Hoe ben je ooit tot lopen gekomen? Wat ging daaraan vooraf? Zoiets ongeveer wellicht: Geboren worden, spiertjes trainen door kleine beweginkjes, hoofdje optillen, draaien, tijgeren, kruipen, op knietjes zitten, staan aan tafel, stapje zetten aan de hand, los lopen, vallen, los lopen, vallen, los lopen, etc… Heb je ooit gedacht toen je viel “Joh, laat maar lekker zitten dat lopen, dat doe ik dus mooi niet hè, veel te risicovol!!”… Of is er iets in je geweest dat ondanks (dankzij?) verdriet, pijn, frustratie voelde “ik moet en zal dit onder de knie krijgen!” en er weer tegenaan ging? ‘t Verschil met nu?: Je mind zat er nog niet tussen. Alles gebeurde op een natuurlijke manier. Het Bewuste deel van deze fase die je nu als volwassene doormaakt was dus nog niet van toepassing. Wat al wél voelbaar was was dat deel in je dat ‘hoe dan ook doorzet’, ‘hoe dan ook wil leren’ en ondanks tegenslagen niet opgeeft. Dat je dus toestond om fouten te maken. Ben je daar slechter van geworden? Nee. Hooguit een littekentje rijker. Maar het heeft je gebracht waar je nu bent. En de meesten van ons hebben zodoende niet alleen pasjes leren zetten maar kunnen nu rennen, fietsen, koprollen, zwemmen…en dat alles komt voort uit die eerste ‘bewegingen’ die van binnenuit ontstonden…

De innerlijke criticus (her)ken je nu wel, dankzij fase 2. In fase 3 kan je hopelijk ook meer van je Kracht herkennen (#) en inzetten. Durf je jezelf toe te staan dat je iets nog niet kan maar dat, om het je eigen te maken, je dient te oefenen, experimenteren, doen doen doen? Mag je iets nog niet kunnen en nog niet weten? Kan je eens nieuwsgierig zijn naar het volgende: Of het niet heel saai zou zijn als je vooraf al zou weten waar iets op uit zou draaien…? Dan zou je nooit meer verrast kunnen worden in het leven… Je zou jezelf nooit meer kunnen verbazen... Je zou, als alles voorspelbaar was, ongelofelijk balen vermoed ik en verlangen naar wat leven in de brouwerij… (m.n. de Thrillseekers zouden dan zelf meer roering gaan veroorzaken).

Het oefenen kan ‘gemaakt’ en ‘gekunsteld’ voelen. Doch is een essentieel onderdeel van het proces.

Als je je rijbewijs hebt gehaald, je typediploma, je duikbrevet of welk nieuw moeilijk iets ook ooit geleerd hebt, dan kan je misschien teruggaan naar de allereerste les…hoe was dat voor je?

Ik herinner me bijvoorbeeld maar al te goed mijn eerste rijles en dat ik dacht “Hoe dóen al die mensen dat toch? Alsof het de gemakkelijkste zaak van de wereld is?! Dit kan ik nooit!!” Ik had opeens hoge achting voor alle bestuurders. En betwijfelde oprecht of ik het ooit zou leren. Maar ik liet me tevens niet kisten. Ik wilde het namelijk echt heel graag leren. Mijn inner drive was kennelijk groter dan de mitsen en de maren. En dus besloot ik te oefenen. En dus moest ik het mezelf toestaan fouten te maken.

Bij iets als autorijlessen vinden we het normaal dat we moeten oefenen. We weten iets nog niet (volledig).
We kunnen het nog niet (altijd). We gooien er nog een lesje tegenaan. Nemen de frustraties op de koop toe. Genieten meer en meer van dat wat we overwinnen en inmiddels al wel kunnen!
Het is alsof het bij praktische vaardigheden nog wel geaccepteerd wordt, dat 'oefenen kunst baart'. Maar als het gaat om onsZelf beter leren kennen, om Bewust-Wording, dan lijkt het echter vaak een fase die we het liefst over zouden willen slaan.
Toen ik me dit realiseerde ben ik mezelf maar toe gaan staan om te stuntelen. En het evengoed toch te doen.

Een ander voorbeeld: ik durfde vroeger bijna niets te zeggen. Ik was het stille muurbloempje. Zeker in groepen, grote, maar ook kleine. Doodeng vond ik het, mijn mond open doen. Dus zei ik maar niks. Maar ik vond vaak van alles!

Heel veel jaren later realiseerde ik me dat mijn keelklachten wel eens gelinkt zouden kunnen worden aan het mezelf de mond snoeren. Bovendien kreeg ik te horen dat mensen er kennelijk wat aan hadden als ik mijn mening gaf in 1-op-1 gesprekken (eeuwige dank aan allen die me dat destijds, toen ik nog in de knop - ofwel mijn muurbloempjesfase - zat hebben gezegd!!). Dus was het zonde, zeiden ze, als ik dat voor mezelf hield. En er was nog iets wat naar boven kwam… een heimelijke droom waarin ik niet durfde te geloven maar die keer op keer kwam: Dat ik juist voor veel mensen wilde spreken en impact wilde hebben… (brrr destijds. nu: smile).

Enfin, iedere reis begint met de eerste stap dus… al stuntelend en stotterend en met rode koontjes ben ik het maar gewoon gaan doen… Mezelf Bewust Bekwaam makend.

En dan fase 4… OB. We hebben iets zo vaak gedaan, het gaat ons zo natuurlijk af dat we er niet eens meer over na hoeven denken. We doen het gewoon. Een nieuw automatisme is ontstaan. Nieuw gedrag. Een nieuw patroon. En dan kan je je misschien bijna niet meer voorstellen dat je dat ooit lastig hebt gevonden. Je zit dan in de fase van Onbewust Bekwaam. Het gaat vanzelf. Veel mensen merken het niet eens op dat ze in die fase zitten. Dat zegt genoeg over hoe easy en smooth het tegen die tijd kan gaan.

Nogmaals, de tweede fase voelt het meest pijnlijk.

Wat je aan deze fase onder andere over kunt houden is dat je de innerlijke criticus (plus de perfectionist plus weet ik veel welke ‘Beren-op-de-Weg-Guru’s’ je nog meer in jezelf mag ontdekken) heel veel beter kunt leren kennen.

Wat is daar nou het voordeel van? Nou, als die meer in het licht staat – m.a.w. als je die beter kent - kan die minder op een onderhuidse manier de scepter zwaaien. Eenmaal in de spotlight heb Jij het eerder in de gaten als die aan het roer gaat staan, kan je (in dat lijf van je dat nu ook al zo goed alles aangeeft wat niet past) herkennen dat dat beklemmend en beperkend voelt en kan je dus een andere keuze maken. Een keuze die jou ademruimte geeft. Vrijheid om je vleugels uit te slaan. Een keuze die past bij je Hart & Ziel.

Als de rook om je hoofd is verdwenen…

en als je dan om je heen en naar beneden kijkt dan kan het er inderdaad uitzien alsof de hele mikmak in elkaar gedonderd is en er niks over is. Waar te beginnen met ruimen? Het is zoveel… kom je überhaupt ooit wel toe aan wederopbouw?

Wat moet je bewaren?

Wat gooi je weg?

Wie (!!!) houd je over?

Is dat immers ook niet vaak een vrees…?:

Als jij verandert, diep verandert, wie loopt er dan verder nog met je mee…? In jouw leven?... Blijft er iemand over? Willen ze je nog kennen? Jij weet al niet wat er van jou over blijft, laat staan dat je kunt weten of er verder ook nog iemand over blijft…

HELP!

De shift van hoofd naar Hart.
Van mind naar Ziel.
Het heeft een flinke impact op je leven.
Als je dit proces ingaat is dat omdat je de Roep gevoeld hebt.
Dat geeft de innerlijke noodzaak aan.
Maar dat betekent niet dat het altijd gemakkelijk gaat. Of vlekkeloos verloopt.
Het betekent durven. Doen.
Aanpakken.
Voelen wat je écht wil. Nu. En NU.
En…
De signalen van je lichaam leren herkennen.
De taal van je Hart steeds beter lezen. Gewoon door te doen. Te oefenen. Erbij stil te staan. Het jezelf gaandeweg eigen maken.

Dat wat voorheen schijnbaar goed viel blieft je lieve lijf nu wellicht niet meer. Dat kan koffie zijn. Drugs. Vlees. Zuivel. Festivals of feestjes. Muziek waar je voorheen van hield. Werk. Relatie. Vriendschap(pen)…

Is dat blijvend?

Misschien.

Misschien ook niet.

Zoals ik al schreef: Het leven heeft altijd verrassingen voor ons in petto.

Ik kan je zeggen wat ik ultimately te leren had. Heb. Dag in, dag uit verdiepend.

V E R T R O U W E N
O V E R G A V E
Mijn Vertrouwen in ‘de handen’ van God-in leggen.

Of van het Leven zelf. Of de Bron. Het Universum. Eender welke term.

Het NIET meer weten en het niet meer hoéven weten ook.

Show me.

Teach me.

Guide me.

Neerzijgen in nederigheid.

Inderdaad valt dan weg wat was.

Op een zwak fundament kunnen we immers niks stevigs bouwen.

De Grote Pyramide van Gizeh had niet duizenden jaren overleefd als het dezelfde basis als de Toren van Pisa of Babel had gehad…

Diepgaande Transformatie werkt door op alle lagen. Dus ook op voeding en werk.

En inderdaad nu omdat je er NU de Kracht voor aan kunt boren.

G E L O O F

Ik ben zelf letterlijk iedere dag gaan bidden, gaan affirmeren. Een simpele smeekbede maar o zo effectief: “Leer mij Vertrouwen.” Zonder een bepaalde uitkomst die ik in mind had. Zonder een door mij vastgesteld resultaat. Iets wat ik alleen aanraad aan diegenen die bereid zijn ALLES wat dan naar je toekomt recht in de ogen te kijken en te (leren) zien dat dat wat op je Pad komt er vóór jou is.

Het Leven is immers VÓÓR jou.
Altijd.

Hoe meer rook om je hoofd verdwijnt hoe helder het zicht wat je hebt…

Hoe meer je je laat leiden door je Hart, hoe moeitelozer je handen datgene aanpakken wat op dat moment geruimd dan wel opgebouwd mag worden.

De reis van mind naar Hart is een diepe reis. Een grondige reis.
Een Reis die leidt tot Thuiskomen.
Een Reis die uitnodigt tot volledig incarneren.

Jij, lieve mooie Ziel,  bent hier om IMPACT te hebben.

Als je zweeft (*), niet werkelijk op aarde landt, zal je impact nooit zo groot (kunnen) zijn als wanneer je IN je lijf zakt en STAAT.

Deze wereld heeft mensen nodig die het lef hebben te STAAN.

Jij hebt en toont dat lef.

Want ja, er is angst voelbaar. Voel maar. Er komen twijfels op. Voel maar. Waar in je lijf. Kan je daarbij Zijn? In zachtheid. Mildheid? Acceptatie?

Er klopt van alles niet meer nu... Desondanks maak je de Reis.

BÁM! You're doing it. 

Nog iets tot besluit:

Wat ga jij vandaag doen om jeZelf te vieren? Om jeZelf te eren? Te verwennen? Want gedurende dit hele intensieve proces ben JIJ ‘the main ingredient’. Het lijf, de geest, de spirit… het mag lieve milde aandacht krijgen.

En soms…schuilt in dát consequent doorvoeren de allergrootste Transformatie.

(#)

In iedere fase dien je uiteraard stil te staan bij je Kracht en de draagkracht groter te maken dan de draaglast maar voor het gemak schrijf ik niet alles volledig uit; forgive me pliez ;-)

(*)

In tegenstelling tot de gangbare gedachtengang zie ik mensen die in hun mind vastzitten (of dat nou ‘spirituelen’ zijn of ‘wetenschappers’ of …) en alles vanuit de ratio benaderen als de echte Zwevers. Niet als ‘kippen zonder kop’ hoor, maar als ‘kippen met voornamelijk kop’ waarbij ik de stevige poten mis.