Soms hoor ik wel eens berichten… en krijg daar ‘een gevoel’ bij… Als ik bijvoorbeeld iets hoor over verplichte vaccinaties… krijg ik daar ‘een gevoel’ bij…

En ook gedachten…velerlei.

Zo komt er nu een vergelijking in me op... Iets met eten…

Iets met ‘wat de pot schaft’ ‘voor zoete koek slikken'.

Ik houd best van zoet hoor, maar bepaal vooral heel graag zelf of en wanneer ik dat wel eet, omdat ik weet en ervaren heb dat suiker niet goed is voor mijn lijf. Ik ben überhaupt iemand die dolgraag zelf bepaalt wat ik eet en niet eet. 

Als het gaat om letterlijke voeding heb ik gebruik gemaakt van de vrijheid om een aantal bewuste keuzes te maken: door erbij stil te staan, me erin te verdiepen, erover te lezen, me ergens op te laten testen, erover te praten met mensen… Vervolgens kon ik kiezen wat mij past. Die VRIJHEID heb en neem ik. Ik merk dat dat mijn lichaam goed doet. Mijn gemoedstoestand eveneens. 

Vroeger was ik vaak ziek zwak en misselijk, toen ik maar at wat iedereen eet. Nu zelden nog. Kortom: Ik gedij er wel bij. Op alle vlakken. 

VRIJHEID MAAKT ME BLIJ. 

VRIJHEID VOEDT MIJ.

Als we naar een restaurant gaan vind ik het fijn om keuzes te kunnen maken uit een aantal opties. Of dat ik kan zeggen "verras me maar, als je dit of dat maar zeker niet doet." Pakt meestal heel lekker uit. Ik blij, zij blij. 

Maar wat ik ook zo kan waarderen is dat ik het terug naar de keuken kan sturen als het niet goed bereid is en ik voel dat ik er last van ga krijgen als ik het toch zou eten. Als ze dan begrip tonen en zeggen “O sorry, dat was niet de bedoeling,” en als dat dan ook nog echt rechtgezet wordt, geeft mij dat een gevoel van ‘ertoe doen’. 

En dat vind ik een heel fijn gevoel om te voelen.

ERTOE DOEN MAAKT ME BLIJ.

ERTOE DOEN VOEDT MIJ.

In deze 'Coronatijd' krijgen we enorm veel voorgeschoteld. Of het nou officieel 'fake news' is of officieel goedgekeurd is... 

Het lijkt wel geserveerd te worden in een dikke vette laag jus. Die jus wordt zo royaal uitgegoten over de borden dat het ervan afdruipt. Althans... ik zie het ervan afdruipen... en menigeen met mij ook...en als ik het zo bekijk zie ik dan dat het ‘geen zuivere koffie’ is, maar ‘iets wat het daglicht niet kan verdragen’ klettert in dikke druppels naar beneden...het laat onuitwisbare vlekken achter.

ONZUIVERE KOFFIE…? NIKS VOOR MIJ.

Veel mensen zien echter iets heel anders dan wat ik zie. Is dat een gevalletje zoveel mensen zoveel waarnemingen...?

Ze zien de vuiligheid niet die die jus achterlaat overal waar het ervan afdruipt...sterker nog, ze zien helemaal niks 'druipen'... 

Ze hebben inmiddels, na al die weken op rantsoen, gewoonweg honger. Hartstikke logisch als je ‘op een houtje hebt moeten bijten’ omdat opeens zo heel veel niet meer kon...Toch? Is het niet logisch dat je dan verlangt naar dat wat je ontzegt is...? En dat je watertandt bij het zien van een overvol bord met voedsel wat voorgezet wordt dat maar lijkt te baden in weldadige overdaad?... "Dit bord, dit voedsel is mijn redding nu", zo knort de hongerige maag. 

Dat zegt de OpperOber ook nog eens: “Alstublieft mevrouw. Uw bordje redding. U heeft er lang op moeten wachten. Maar nu is het er! Geniet ervan. Het zal u zeker weten goed doen. Wat zegt u? U wilt weten wat erin zit? Dat kunnen wij helaas niet zeggen mevrouw. Het is Zoete Koek mevrouw. Neem maar gewoon van mij aan dat het goed is. Heus. Dat u, als u dit neemt, geen honger meer zult ervaren. Want sjonge jonge, wat was dat afschuwelijk voor u hè?! Al die weken honger (al die weken niet in de files staan omdat u niet naar uw werk toe kon, al die weken van angst…). Wat een ellende! We kunnen het ons zó voorstellen. We hebben daar zo ongelofelijk veel compassie voor. Voor uw vele diepe lijden… Dat wens je je ergste vijand nog niet, wel dan? Wat zegt u? U staat er nog steeds op te weten wat er in zit? Mevrouwtje toch… Hoezo? Waarom??? Wij staan toch niet voor niets aan het roer van dit restaurant? Wij zijn hier om u te dienen. Wat een wantrouwen blijkt hieruit! U moest zich schamen mevrouw. Wij hebben het beste met u voor. En zo is het. Dat moet uw uitgangspunt zijn. Vertrouwen mevrouw, vertrouwen. Of vond u die paniekperiode prettig? Wilt u daar nog wat langer in blijven hangen? Hmm? Nee toch?! Nou dan. Kom. U bent hier nu eenmaal, dan moet u ook maar gewoon eten wat de pot schaft. Het is immers Zoete Koek mevrouw! Dat slikt iedereen!

U begrijpt toch zeker wel dat wij het beste met u voorhebben, nietwaar? Bovendien - maar het lijkt of u dat ontgaan is - is het inmiddels zo dat u simpelweg niet naar buiten mag zonder dat u dit opeet… Tja, klopt, ik weet het, heeft u gelijk in, dat was laatst nog niet zo. Maar nu wel. Niks aan te doen. Tijden veranderen mevrouw. U heeft zich er maar bij neer te leggen. En dat is niet voor niets hoor mevrouw. Het is voor uw eigen veiligheid, heus. En bovendien is het een must voor de veiligheid van alle mensen daar buiten op straat. Die wilt u met uw ‘kritische noten’ toch niet in gevaar brengen, wel? Dit zijn de afspraken die we hier nou eenmaal met elkaar gemaakt hebben, begrijpt u wel? Hmm?...” En terwijl OpperOber zijn geloofwaardigste glimlach tentoon spreidt voegt de chef daar vanuit de keuken aan toe: “Mevrouw, ik sta erop dat u uw bord leeg eet!! We hebben zó ons best gedaan om de maaltijd te maken die uw redding van alle ellende zal zijn. U verpest de sfeer met al uw vragen. Hoezó wilt u weten welk zoetmiddel erin zitten? Dat doet er niet toe. Het is het middel wat het beste is voor u. Voor allen! Punt uit.”

Ondertussen papegaait de tolk woordeloos… dat het zo is en niet anders.

Mevrouw kijkt om zich heen. Ziet beschuldigende en afkeurende blikken. Het geroezemoes gonst in de ruimte… 

“Nou heeft zij de hele sfeer verpest, terwijl iedereen juist zo uitkeek naar die beloofde Zoete Koek…”.

“Wie wijst nou een gratis-maal-dat-jou-en-iedereen-voor-altijd-van-alle-ellende-af-helpt af? Dan ben je toch mesjogge? Er moet er altijd wel eentje zijn die roet in het eten gooit… Bah! Wij hebben ons als trouwe klanten al die jaren gelukkig nog nóóit bekommerd om ‘het hele eieren eten’ dus waarom zouden we daar nou opeens verandering in brengen?…” 

“Na zoveel weken waarin ‘schraalhans keukenmeester was’ kwam juist dit als geroepen. Wat maakt het uit of je ertegen kunt of niet? Vrijheid heeft toch zeker ook zo zijn beperkingen!”

En demonstratief draaien ze hun rug naar haar toe waardoor ze nu met de nek aangekeken wordt… 

Mevrouw buigt haar hoofd en vraagt zich af… 

VRIJHEID… 

Wat is (me) dat waard?

Ariëtte xx

Vrijheid, Wijsheid en Liefde (zege)vieren

altijd en overal

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1148450152162932&set=a.126254877715803&type=3&theater